Magjia
Edhe sot, sikur dje, bënte ftohtë. Edhe sivjet, sikur vjet, sikur tash e tri vjet, më kishin dërguar për reportazh në dimër, kur bie borë, dhe kur fryn erë shumë e akullt në këto vise malore. .
Edhe pse bëra dhe e kisha shprehi të bëja zhurmë në redaksi për caktimin tim për këso punësh (kinse, përse në mes të dhjetorit dhe jo në maj, dhe pse aq larg, në fund të botës dhe jo në fqinjësi), në brendinë time e ndieja veten shumë të kënaqur, madje të lumtur. Por, nuk e tregoja këtë gjendje timen shpirtërore. Bëhesha sikur isha e hidhëruar dhe sikur do ta kryeja këtë “mision” kundër vullnetit tim. Në të vërtetë, më pëlqente skena që përsëritej, tash e disa herë, skena kur gati tërë redaksia më lavdëronin dhe thurnnin vargje për profesionalizmin tim, sensin tim të gërshetimit të objektivitetit të gazetares dhe të subjektivitetit të gruas. Kënaqesha kur kolegët, por sidomos shefat e mi, i lexonin dhe i rilexonin publikisht, artikujt e mi të mëparshëm, artikuj, siç thonin ata, plot “fakte, detaje dhe emocione”. E braktisja dhomën, duke i lënë me llomotitjet e tyre, dhe në korridor, duke e pritur ashensorin, më vinin zërat e tyre, ku dalloja atë zë tenori të kryeredaktorit tim, i cili thoshte se shkrimet e mia rritnin shitjen e gazetës. Duke zbritur, mendoja “Pse kryeredaktori nuk është bërë këngëtar opere, por shef i nje gazete ditore?”
Treni ecte ngadalë. Isha ulur vetëm në një kupe dhe vështroja peizazhin. Sikur t’ishte përballë meje ndonjë udhëtar tjetër, do të çuditej me buzëqeshjen time që nuk e hiqja nga buzët e mia. Më kujtohej skena në redaksi. Edhe pse lëvdatat ma ushqenin narcisizmin (por nuk isha aq naive për të mos diktuar qëllimin e të gjitha këtyre fjalëve: isha e vetme në atë kolektiv që do të pranonte një detyrë të tillë), një arsye tjetër, shumë më e fortë se çdo fjalë, më shtynte kah këto vende.
Nuk dija se si ta quaja këtë devijim (ndoshta nuk është devijim?); më pëlqente të shikoja përmes imagjinatës sime jetën e të tjerëve. Ndonjë psikanalist do të mund të më thoshte se ky është voajerizëm. Por, më falni zotëri, unë nuk shikoj me sy, me perversitet. Shikoj me mend. Treni ecte dhe para syve defilonin shtëpi të vogla, me oxhaqe ku dilte një tym që dredhohej si trupi i një valltareje arabe. Kisha lënë rrokaqiejt, rrugët me plot zhurmë, përshëndetjet e ftohta që këmbeheshin para derës së zyrës apo të banesës, dhe udhëtoja në këtë “Wild West”. Udhëtoja dhe shikoja. I hapja sytë. Dhe dehesha.
Isha humbur në mendime. Pse e kisha ndjenjën se jam me mijëra kilometra larg shtëpisë? Pse nuk e ndieja veten as të frikësuar, as të humbur, as të pasigurt? Ndoshta se profesioni im më kishte kalitur. Apo, që, pikërisht larg atij qyteti-merimangë, isha si peshku në ujë, e lirë. Nuk isha e lidhur fare për atë qytet. Nuk kisha lindur aty dhe shumë vonë u vendosa aty me familjen. Tepër vonë për mua, për të krijuar kujtime të forta apo lidhje të ngushta. Edhe ata më të shtrenjtit nuk i kisha më afër. Babai më kishte vdekur dhe nëna ishte kthyer të jetojë në fshatin e lindjes. E vizitoja shpesh, kur ndieja nevojë për t’i mbushur bateritë. Vërtet kisha një punë interesante dhe miq të mirë, herë-herë edhe ndonjë miqësi shndërrohej në “lidhje intime”. Nuk ishte dashuri. Dhe nuk zgjaste.
Treni vazhdonte rrugën e vet. Një shtëpi e vogël, me një dritare të vogël ma tërhoqi vëmendjen. M’i kujtoi ilustrimet nëpër libra përallash. Mos jetonin aty Borëbardha me 7 xhuxhat e saj? Apo dergjej një plakë, e mbetur vetëm? Sigurisht që dikush e viziton ndonjëherë. Ndoshta. Pak më larg, një shtëpi e njëjtë. Mos jetojnë, në të vërtetë dy vëllezër afër njëri-tjetrit dhe kanë ndërtuar shtëpi të njëjta, dukuri jo e rrallë në këtë vend? Edhe pse ështe mesditë, një dritë është e ndezur në një dhomë të katit të parë. E harruar që nga mbrëmja? Mu në mes të kësaj hapësirë të gjerë dhe të zbrazët, kjo shtëpi me atë dritë të ndezur në katin e parë ka marrë pamjen e një fener-deti. Kalojmë këtë fshat të izoluar. Një kohë të gjatë shtrihen vetëm fusha dhe kodra. Mundohem të fle pakëz. Por, kureshtja ime nuk më lë. Do të më shpëtojë diçka interesante. Dhe, ja, edhe një fshat tjetër. Ky duket të jetë më i madh, më i banuar. Shoh më shumë shtëpi, më shumë lëvizje. Në prag të një dere një mashkull i gjatë, i fortë, thith një cigare, duke shikuar trenin. Ma kujton dashnorin e Lady Chatterley-së. Si duket gruaja e tij? A e do? Sa momente të ëmbla i kalojnë në këtë shtëpi? Apo nuk mund ta shohin njëri-tjetrin me sy? Sigurisht ka fëmijë. Ku e kanë dhomën e fjetjes – në katin e parë, apo flenë në dhomën e shporetit? Çfarë mendime! Asgjë që ka të bëjë me gazetari të mirëfilltë, por me gazetari bulevardeske, plot skandale dhe fotografi të paparazive. Për fat, në mua ishin dy femra, ajo e ndieshmërisë dhe ajo e sipërfaqes.
Kisha fjetur pakëz. Por më doli gjumi sepse kisha të ftohtë. Më ishin mpirë gishtat e këmbëve. U ngrita nga vendi dhe dola nga kupeja. Në korridor, një femër kishte hapur dritarën dhe pinte një cigare. Iu afrova pa zhurmë. Herë e shikoja atë, herë e shikoja pezazhin. I kishte ndoshta njëzet e pesë vjet, jo më shumë. Por fytyra e saj, jo e rrudhur, por shumë serioze, tregonte pjekuri. Kishte veshur pantallona kadifeje ngjyrëkafe. Këpucë të thella, të forta dhe një pallto ngjyrë drap. Ia përcolla shikimin. Edhe ajo, sikur unë, dukej se po i vështronte me shumë interesim dhe kureshtje ato shtëpi që defilonin para syve tanë. Më vinte keq t’ia prishja qetësinë. As ajo nuk më foli. Ktheva shikimin jashtë. Kishte filluar të perëndonte dielli. Shumë shpejt u fsheh mbrapa malit. Dritat nëpër shtëpi u ndezën njëra pas tjetrës, sikur me magji. Tymi dhe dritat krijonin një ambient tërheqës. Dhe, nga reflektimi i dritave, bora kishte marrë një ngjyrë portokalli. Ndoshta, tash familjet ishin mbledhur rreth tryezës dhe hanin ndonjë çorbë të nxehtë, apo prisnin kryefamiljarin, që kthehej nga qyteti. Nuk besoja se kishte ndonjë familje që nuk kishte për të ngrënë. Vizitat e mia të mëhershme në fshatra të tjera kishin tregur se në këto anë nuk kishte bollëk, por askush nuk vuante për bukë.
I afroheshim vendit ku do ta kaloja këtë fundjavë, për të bërë reportazh. Treni ngadalësoi shpejtësinë, fishkëlloi dhe u ndal krejt. Kapa çantën e madhe të lëkurës dhe zbrita. Ngrita jakën e palltos dhe shallin, se ishte shumë ftohtë. Derisa kërkoja me sy një kafene që shërbente edhe si hotel, një zë më erdhi nga mbrapa. “Doni të vini tek unë për të pirë kafe?” Ishte ajo femra që kisha parë në korridorin e trenit. Nuk prita të njiheshim më shumë. Pranova. Kishte shtëpinë shumë afër. Dhe posa hymë, m’u duk se hymë në banesën time njëdhomëshe, në mes të qytetit. Dekor i njëjtë, atmosferë e njëjtë, erë e njëjtë. U thye magjia. “Vallë, ç’iu desh të më ftonte?”