Ëndërrimtari
I thanë hapi ëndrrat
Dorëzo dhembjet
Pastaj i thyen gjymtyrët
Bënë torzo me shtatë vrima
Ia nxorën sytë
Ai prapë pa veten
Më larg në Eden
Ku agullon paqja
Pastaj ktheu gjeneve t’foshnjës
Lindur në ndërrim motesh
Që andej pret në këmbë
Udhëve më del i tëri sy
Zhbën ankthin
Psherëtima hënore e tij
Ëndërrat që nuk fliten
Përtërijnë gjithçka
Këtu e përtej
Nuk verbohet kurrë
Është ëndërrimtar
NGRIRJE
Dhembje e njerëzisë
Futet hije kristaleve
Shpirtra të fraquar
Smira plasdarm
Zhbën shkëlqimin e akullt
S’ka stalaktite stalagmite
Të puqen në përjetësi
Jashtë përkunden hije uji
Ngrehina e sy ujor, mbërthyer në kaos
Hije akullnajash rrëshqasin
Malet t’i bëjnë ishuj
Tokësorët ecin mesit
Pa of ta tretin hënën
Në shkëlqimin e parë të agut
Solemnisht si shampanjë
Ta pijnë të vërtetën
Me shkumbë fluska mikromakro fatesh
Humbasin alkimisë së Kohës
Mesit zëra të pafjalë
dimërit kërkojnë t’ia ngrijnë pritjen
Unë pridhem në marrëzi
Nga poshtë kërkoj lart
Shkëlqimin e bardhë
Purpur plandosem në dhembje
Të bëhem akull
Aaakuuull
Në trungun e ullirit
Të ishte si dikur
Brigjeve nuk do të hidhnim
Gjethe të thara ulliri
Detin e nxirë nuk do ta zbardhim
Me valë tërbese të heshtura frikshëm
Nga shikimet hënore
Çapuritje kujtimesh kësaj vere
Plandosen vrimave të ullirit
Ngrijnë buzë Kalasë së braktisur
Prridhen me paqen
Se dhembjet që nuk zhbëhen
Kridhen herë në fund herë brigjeve
Detit çuditërisht të kaltër
Si dikur diçka nga trungu ik
Tivar korrik’97
A N T I M I T I K Ë
I Luftë e heshtjes
JU nuk jeni fëmijët e Edipit
Eteokli e Poliniku
Efialti dhe Oti binjakë nuk jeni
Nuk mund t’u shpallni luftë zotave
Ju malet s’i mbani dot
S’mund t’i zhvendosni
I zhbëni ato
Nuk do të vdisni në Had,
Lidhur me gjarpërinj
Tashti vdiset kudo, sido
II Nga frika nuk vdiset
Ti hiqesh i madh nuk je Tideu
s’e vret padashur vëllaun, s’ikë
nga atdheu që s’e ke
Ti tjetri, s’je Kroni që
gëlltit fëmijët e vet
që pridhet nga frika e përmbysjes
S’je as Rea që shpëtoi Zeusin të birin
të përmbysin Kronin
t’ia sjellin vdekjen shpëtim
Nga frika nuk vdiset
Pa dhimbje s’jetohet
II Ju s’jeni zota
JU s’jeni të uriturit
Zota të Olimpit
Ambroz nuk hani
Ju zotat Nuklear
Frikës i rrini ballë
Me Olimpin zhvendosur
Gjëlloni si Kroni
Të mpirë në vaje
Foshnjash të gëlltitura
Të forasur në pije magjike
Nëntë herë të hidhura
Sodisni varret e mëdha
Çdo ditë,kudo
Homazhe i bëni vdekjes
Frymëve të njerëzve në ankth
Ju s’jeni zota
Për ju nuk shkruan Homeri,
Sofokliu, Seneka, Eskili
Me ju niset e vdiset
Nga hiri juaj s’ngritet Feniksi
Shpëtim ju vjen përmbysja
Ju s’jeni zota
Ju s’jeni faltore
Ju s’jeni
Epitaf për Ju
Pa dhimbje s’jetohet
Tashti vdiset kudo, sido
Nga frika nuk vdiset
Malet zhbëhen në Olimp
Mjafton një ëndërr e etur
Të vdesim pa ju
Ju s’jeni zota
Ju s’jeni këtu, s’jeni
DHEMBJE TRUNGU
Nuk kisha parë
Ethet të shkojnë marramendshëm
Trupit kokës
Lëngimet të dergjurat
Trokëllimat pa zë
Fantazmat robëruese
Mes kuajve të bardhë
Njëri pas tjetrit
Symbyllur veshprerë
Me aureolë gjithfarë shenjtorësh
Skëterrës anosur
Stinë thepisur
Deje degdisur
S’kam parë ndonjëherë
Gjëma t’u ngjitet kulmeve
Vendlindjeve të ikura
Vetmive qiellore molisjeve
Ëndërrimtare e zhgjëndërrimtare
Ecejakeve mërgimtare gjirmëtare
Gjokshapur këmbëthyer
Shkretëtirës bojëzezë
Në trungun tënd
Nuk dua të shoh të paparat
TRUNGU
Bëhesh përmendore pritjesh
Ngre lart duar, qafën
Këmbët cung kohëve të leckosura
Druajnë nga ankthet tua palë-palë
Nga toka jote heshtjen flori
Ti je me plumb
Plumb dhembjeje shekujve
Argjend që zbardh kokat e nuseve, nënave
Dhe je pemë e këputur pa pjekur
Si foshnja
Luajnë me ty
Portrete londineze parisiene, kremliniane
Dhëmbët i zbardhin mbi përpëlitjet tua
Të shtrojnë darkave të fshehta
Kur të të kenë kafshuar mirë çuditen
Ç’mendje ke, ç’rrënjë të thella të ka