Kur më vjen ai me mbrëmjen
kur ikën dielli matanë malit
heliadat i lënë shënjat e buzëve me
të kuq
aty ku qielli përqafon bjeshkët
duket i tërë perëndimi me shenja buzësh
të trëndafilta
ngadalë pastaj
lëshohet teposhtë drejt fshatit
me fustan ngjyrë vishnje
mbrëmja
e shoqëruar nga simfonia
e zogjve të malit
që shkojnë të flenë
të bartur në krahët e driadave
plot verë
që e ftojnë zefirin t’i përkundë degët
më çerdhe
ndonëse hemera bie të pushojë
mbi fshat mbetet gjallëria
se e kanë marrë vesh
e dinë të gjithë
ai do të më vijë
ma dërgon vetë zeusi
mbrëmja e pret një copë nga fustani i saj
i mëndafshtë
e shtron rrugën
xixëllonjat varen në gjethet e drunjve
për anash
llamba
ai do të më vijë
gratë janë bërë gërsheta
nëpër dritare
duan të vjedhin një grimë nga bukuria
që s’u takon atyre
për të arrnuar ëndrrën e grisur
në fund – ndodhia
ai zbret në formë të fluskës
e kur e çon dorën të trokasë
në derën time
rroket në një ferrë të kulumrisë
e shkon me erën
si balonë e shpuar
lojë e zeusit kjo do të jëtë
udhë e mbarë o çun i pritur
udhë e mbarë o çun syshkruar
Dega për varje
o ju njerëz të mirë
ju o shëtitës pafundësive të qejfit
ju që me hieroglife doni ta kapërceni veten
shtrirë në shiltenë bleroshe prej mëndafshi
shikoni matanë ato ferra të kuqe
të përhitura
të zeza
ku më mbet lëkura
varur
si ndonjë strajcë najloni e zbrazur
nga pemë e perime
e grisur
e hedhur
si e merr era
si e mbulon me pluhurin purpur
shikoni edhe këtë dru midis vape
me degën për varje
ku ma kanë lënë shtatin tim të munduar
në litar
të ma terë era
si mishin e tharë
të ma lagë shiu
të ma rrahë breshëri
si lulen që s’e vëren kush
pranë rrugicës
kah kalojnë çdo ditë
shikoni o njerëz të mirë
shikoni atë shteg me prush e flakë
gjurmëve të naimit
ku duhet ecur zbathur gjithmonë
shikoni o njerëz të mirë atë majën
e lartë
që e shpon qiellin
dhe shtegun e përjetshëm me thepa
shikoni nga shilteja me pambuk misiri
S’mund të vi me ty
ti më vjen mbështjellë me kinda paqartësie
humbur
e më sillesh krekosur si noti në në sheti
i fërkon sytë të më gjesh mua
lart
shikon papërcaktueshëm ti
po e shoh se s’ta kap syri yllin e mëngjesit
ende sillesh kohëve të kuqe
e më flet për bukurinë nga rruga
ti
e më fton të rrimë
me fjalët e zbrazura të dua
hajt të pushojmë nën hije të arrës
më thua
derisa je i zënë me varrimin e viteve
Rrrugëve të verbëra të botës
ti më fton në evropë ta vjedhim një cokollatë
ta bëjmë një sheti me qen
nga zelanda ta mbrojmë atdheun
ndoshta do të dëshpërohesh syshkruari im
por unë s’mund të vij me ty
shkova mbi këtë re të bardhë
t’i shoh gjurmët e kadmit plak
Mbille një lule Syshkruari im
kur të jetë harku i herakliut ngrehur
nga dorë e filoktetit
e ti ta shohësh qartas se je një zog lemnosi cak
lehtë është të shkosh nën mjegullën
që e shtron persefona
hapësirës ku s’e sheh gishtin para sysh
s’është vështirë të futesh nën velin e pluhurosur të harresës
nën strehën e sigurt të rahatisë
por nëse mnemosinën e ke afër
ajo do të ta përkujtojë syshkruari im
do të ta bëjë me dije
si të kam thënë në letrën që ta cova
se borxh e ke një lule
një lule të bardhë alba ta mbjellësh në oazë
ta lësh një grimë margaritari
ne shtëpinë pas haracit
nga kulla ta nxjerrësh dorën në dritare
me fenerin lart
të gurëcohet një flutur drite në terr
ta dijë irida ku ta cojë lajmin
në fshatrat me fëmijë