Peksimëdhatë
Përkthyesi: Ukzenel Buçpapaj
Ja si ndodhi.
Pranvera kish veshur idhnimin tim –
tërë atë mushtëzim e pikëllim
ndërsa të tjerët n’opinga
tundnin pleh dhe dukeshin
shend e verë të shumtën e herës.
Pse duhej t’isha unë?
U lodha duke shqyer veten.
Le ta marrë dikush tjetër
fronin e trishtimit për pak kohë,
mushkonjat le të hanë tjetër njeri.
Se thoshte përherë ime më:
më mirë gjysmë i lumtur
se fare pa hare.