Fjala II
Përkthyesi: Hans-Joachim Lanksch
Nuk i troket derës
pa zë
ajo hyn
e ulet në kolltuk
të parashikuar
për profetin
që s’vjen kurrë
E ndiej një prezencë
të fjalës praninë
e ndiej
s’e shoh
s’e dëgjoj
s’mund ta prek
por e diel se është këtu pranë
në kolltuk
të parashikuar
për profetin
Errësira
po rritet
edhe
në dritë
bën ftohtë
po ngrihemi
vidhe një
shkëndijë dielli
kalle
një zjarmi
në rrugë
kashte
ngrohe
fjalën tënde
Asgjë
s’ngushëllon
Maleve teposhtë
bien
pëlhura të bardha
e dritarja
po vërbohet
Në kthinë rri galuc
ajo macë mjegulli
sytë e saj gacë
e djegin
kohën e ardhshme
Kthimi i fundit
në asgjë
udhëtimi rreth botës
të cilin
mall e kam
Sikur pilivesa
rreth meje sorollatet
Bota
Ah sikur të digjesha
me të
si zemër yjesh
U falem nderit
Zotave
për ullijtë
dhe verën
për shalqitë
e trëndafilat
për botërat e porsazgjuara
pranverore
Sillem rreth e përqark
në qarkun
e hyjve
lojë kjo e hekurt
me muzikë ardhmërie
I ringjalluri
e puth
fjalën time të ngrirë
shpirtëra të vdekur
me lusin
për një poezi besnike
e cila i mbyt
krimbat
Kur ika
nga prehri
i fëmijërisë
lumturi
m’u asfiksua
në dhe të huaj
Në Geto
kur
u mpira
zemra
më ngriu
në strofull ku fshihesha
Unë mbijetuese
e hatasë
e llahtarisë
me fjalët po sajoj
jetë
Në ishull magjik
banoj unë
si dikur
i gjori Robinson
Frytë më ushqejnë
ama pa fjalë
e pa njerëz
duhet
të vdes urie
Në zemër të diellit
po zbuloj unë
një mëllenjë
Ajo më këndon
orë madhështore
një ditë gazmore
Lot argjendi
bien teposhtë
në rregjëninë e të vdekurve
Gostitë
me miq të vdekur
i kam adet
Nuk harruan gjë ata
e unë vesh
një petk resh
Mbi dritaret e akullta
çeleshin lulet
në qytetin lindor
Ne jemi
popullth i huaj
pa mbrojtje
pa mbrojtës
të nënshtruar i jemi
vrasjes së bardhë
Plot lakmi
e thërras shpirtin tënd
dhe vdekjen tënde
e mbaj
në duar
sikur një xhevahir
të kulluar
Jepma shenja
Le të
shkrihemi tok
Me mendafsh të kuq
ta dëbojmë druajtjen
qe na
pengon
Në skaj të dheut
jemi
në pritje
të ndodhisë
prej zjarri
Copëra hëne
në kthetra ferrash
Heroglife rrufesh
E presim
fjalën
Po rrimë
në zbrazëti
mes
dheut e hënës
duke pritur
Me nyje të kuqërremtë
i lidh vendlindjet
që hijesohen
rreth ëndrrave të mia
Dora ime e mban
qiellin e ftohtë
yjet janë ngrirë
veç
qenthi i vdekur
i fëmijërisë sime
më dashuron
Bëj be e rrufe
e fluturoj te horizonti
t’i përgjoj yjet
Falmani nurin
e syve të tu
para rilindjes sime
Me xhuxhimaxhuxhët
e me katallanjtë
dal
në mejdan
ç’afshi
ma shkelin pragun
ata
natën
me ëndrra
të mira e të këqija
ashtu
duhet
Hëna
ëndrra
Nëna e vdekur
dhe plot urti
u rizgjua
Me Moisiun në shkretëtirë
po pjekim
pogaçe për Pashkët
Harro e pi
verë shiu
Rënie yjesh
Sa bukur
për sy e faqe
Unë flas
po duhej
të jem vegimtare
Pas valles
së zjarrtë
shkuma
prerja e mprehtë
e kosës
kurrë më
me vallëzue
kurrë
me shikue
të vdekurit
kur
do të kthehen
prapë
Pezull po rri
mbi udhë botërash
Në pritje
për një fjalë mrekullie
Në heshtje
Po mbes
memec
O engjëll
përse
s’ndihmon
Rrotë
prej hekuri resh
Rrufeja treguese
që s’don
të më
dashurojë
Fryma e luleve
tek
këndon
pranvera
Po bëj be
se parulla
quhet
dashuri
Të urtët
astrologë
kërkomani
yllin
e lumturisë
Gjejeni
vezullimin e tij
dhe nurin e tij
shëlbues
Rënie e fikje
tym e rërë
Vjershat janë marrë nga vëllimi Einverstandnis (”Në ujdi”),