Medalion

Përtej portës me yje dhe hënë
Punuar brenda drurit të çvoshkur të portokallit
Gjarpri i bronxtë theket në diell

E palëvizshme si një lidhëse këpucësh; e vdekur
Por prapë elastike, nofulla e tij
E rregullt dhe ngërdheshja e kërrusur.

Lëpin një gjemb të ngjyrosur trëndafili.
Përmbi dorën time e var atë
Syrin e tij të kuq, flakërues.

Ndezur me një flakë qelqi.
Pasi e kthej kundruall dritës;
Kur dikur copëtova një shkëmb.

Zmeraldi u gri dhe u dogj si ky.
Pluhuri i veshi shpinën me okër
Ashtu si dielli djeg një troftë.

Prapë barku i digjet në zjarr
Duke ecur përmes armaturës,
Xhevahiret e vjetër digjen me të mekur.

Në çdo këmbëz – barku, të errët:
Perëndimi i diellit duket si përmes gotës së qumështit.
Dhe unë e pashë unazën e bardhë me larva.

E hollë, si gjilpërat e mavijosura
Ku të brendshmet e tij enjten si
Të kishte qenë duke gëlltitur minj.

Si thika, ai është mjaft i qashtër,
Vërtet metal i vdekur. Flakja e tullavcë kopshtarit përtërin qeshjen e tij.
Të kopshtarit përtërin qeshjen e tij.