Në paradhomë

Teze Konsuela më mori me
vete në Workest të Masaçusetsit,
për një vizitë te dentisti,
unë ulur në paradhomë
prita që ajo të mbaronte.
Qe dimër. Errej herët.
Dhoma e pritjes qe plot me
njerëz në këmbë,
pallto e veshje arktiku,
llampa e revista.
Brenda qe tezja ime, mu bë
se shkoi shumë kohë
dhe tek prisja lexova
National Geographic-un
(atëherë mund të lexoja)
e kqyra me kujdes fotot:
brendinë e një vullkani,
të zi, gjithë hi llave:
pastaj kur villte përpjetë
gulçe të zjarrta.
Osën dhe Martin Xhonson
veshur me kilota hipizmi,
shoshove të latuara, helmeta shkëlqyese.
Një të vdekur në pellg
“Alamet derrri”, qe diçitura.
Fëmijët me kokat gjithë vraja
lidhur cep më cep me spango;
gra lëkurëzeza, lakuriqe, me qafat
gisht më gisht me tel
si qaforet e poçave të dritës.
Gjokset e tyre të kallnin datën,
i përpiva kështu gjithë faqet,
qeshë tepër e trembur të ndalja.
Pastaj pava ballinën:
margjinat e verdha, datën:
bef që nga brenda
erdh’një oh! dhimbjeje
-zëri i teze Konsuelës –
as i zgjatur as i fortë.
As që mu bë vonë,
edhe pse e dija mirë se
qe grua tutkune e druajtur.
Duhet të qeshë shtangur
por nuk ndodhi. Ajo që më
rrëmbeu të gjithën prej çudie
qe ajo që ishte unë:
zëri im, në gojën time.
Pa e tjerrë gjatë, unë qeshë
tezja ime tutkune,
unë – ne – po rrëzoheshim, rrëzoheshim,
sytë tan iu qepën ballinës
së National Geographic-ut
Shkurt, 1918

Tashë me vete: edhe tre
ditë dhe mbush 7 vjeç.
Gati po thosha të ndalej
ajo ndjesi e ikjes nga orbita,
që e flakte botën në hapësirën
e akullt, në zi e blu.
Dhe kuptova: ti je një Unë,
je një Elizabetë;
je njëra prej tyre.
Po pse duhet të jesh edhe
ti me to? Mezi guxova të shoh
ç’qe ajo që isha unë.
I hodha një sy rrëmbimthi
-nuk mundesha më gjatë –
gjer gjunjëve gri të përhitur,
pantallona, këmisha, nallane
dhe pala të ndryshme krahësh
që ndëreshin ndën llampa.
E dija s’kishte ndodhur
ndonjëherë gjë më e çuditshme,
dhe s’kish për të ndodhur
ndonjëherë gjë më e çuditshme.
E pse të jem tezja ime,
apo unë a dikush tjetër?
E çfarë ngjashmërish –
nallane, krahë, zërin familjar,
i ndjeva në grykë, madje
edhe Ntional Geographic-un,
ata gjinj të tmerrshëm –
na mbajnë bashkuar
apo na bëjnë të njëjtë?
Sa – nuk dija ta
shpjegoja – sa “të pangjashëm”…
Si ndodhi të jem këtu,
siç ata, dhe të dëgjoj një
rënkim që mund të qe
i lartë, shurdhues, por s’ndodhi?

Dhoma e pritjes qe dritë
dhe e ngrohtë. Po shkiste
nën një dallgë të zezë të madhe,
edhe një, edhe një tjetër.
Pastaj ktheva tek ajo.
Lufta vazhdonte. Përjashta,
në Workester të Masaçusetsit
qe natë, ftohtë,
dhe qe ende pesë
Shkurt, 1918.