ORITORINGU
Përkthyesi: Gentian Çoçoli
për Robert Lowell-in
Tash afroi ajo kohë e vitit
kur thuaj çdo natë balona
të zjarrta, vjedhacake duken qiellit,
duke ngjitur lartësitë e malit
hovin për kah një shenjt
që nderohet ende këtyre anëve,
dhomëza të kuqe letre plot dritë –
që vjen e shkon si gjaku zemrave.
Me sytë kah qielli
vështirë t’i ndash ata prej yjesh –
planete – bash të tillë – të ngjyrosur:
Venusi e Marsi që bien poshtë,
a një tjetër i blertë. Falë erës
shkrepin, druhen, lëshohen në ngut;
kur s’ka erë, ata ndeshen mes
shkopinjve gjigantë të Kryqit të Jugut.
Lëshohen e mblidhen kaq qetë,
dhe sa solemnisht na braktisin,
a, në atë rënie falë ndonjë sqepi,
kthejnë e bëjnë të rrezikshmin.
Natën e shkuar ra një tjetër gjigant.
Plasi si vezë në flakë,
kundruall shkëmbit prapa shpie.
Flaka u fashit. ne pamë.
një çift hutësh të merrnin qiell,
rrathët e tyre në bardh ezi
ngjyer ndën me një rozë të ndritshme,
sikur na u tretën për fare nga sytë.
Foletë e hutëve duhet të qenë djegur.
Ngutas, gjithë i vetëm, i trishtë,
një oritoring i feksur e la pamjen,
bishtrënë, kokëulur, njollë e trëndafiltë,
mandej u dha gand një lepurush,
veshprerë, për çudinë tonë të madhe.
Sa i butë! një grusht hi i parrokshëm
me sy të ngrirë e të kuq llave.
Ç’e mrekullt kjo mimkë e ëndërrt!
O zjarre pikues dhe dënesa
sëmbuese frike; një grusht si kulti, i dobët,
mblidhet i paditur ballë qiellit!