Ai që s’është
Ai që s’është, atje ku kanë mbetur fjalët e shkruara, rreth e rrotull, në një faturë të prishur, brenda këngës, ai që s’është dhe s’ndjehen hapat, na kanë bërë vetëm një shtrat, na i kanë ndarë dhe na i kanë çarë, ai që s’është vërtitet rreth e qark, shkel, shket, pa lënë gjurmë, ai që s’është ku vërtitet dhe gjen diametër, ai që s’flet, e kanë caktuar shtratin diku tjetër, për ne të dy me ligj, ose më keq, të çarë ose të vrarë, ai që s’është, s’është diku afër, është diku larg, i vërtitshëm, duke vështruar, atje ku nuk bindesh, në ca shkronjëza të zeza, të vockla, që rriten, pak nga pak dhe të lënë vendin, në mur ose kudo tjetër, ku mbështetesh, në një vagon periferie, ai që s’është, s’është bindur për vete, brënda shtratit të tharë, të tharë dhe të palarë, ai që s’është lë gjurmët, i ikur më tej prej teje, shtratin e ka parë kur, e ka vrarë, e ka djegur dhe e ka pjekur, e ka shitur dhe gëlltitur, ai që s’është përbrënda kur ndodhet përjashta, në një temp të vjetër, kur hapen dyert njësoj si hapet muzika, ai që s’është, digjet dhe përvëlohet, ngrin dhe shkrin, fle në shtrat, pikon, nis dhe kthen, përmbys dhe s’gjen, pleh, ai që s’është dhe më di ç’më ka, kur pa të i hidhem në krah.
Stokholm, 15 qershor ‘96