Gabimi i parë apo si ta lexosh Marksin

Autorja: Kate Pullinger

Përkthyesja: Meri Lalaj

Ajo bëhej copash pas tij. Ky ishte gabimi i parë i Isabelës. Ajo miratonte gjithçka që thoshte ai madje pa u menduar fare rreth fjalëve që nxirrte ai nga goja dhe i mirëpriste shakatë e tij me një buzëqeshje plot humor, mahnitëse dhe rrëzëllitëse. Ajo thoshte ato gjëra që mendonte se ai dëshironte t’i dëgjonte dhe zakonisht ia qëllonte. Nuhatja e saj femërore nuk e linte në baltë, megjithëse kjo duhet diskutuar se pikërisht nuhatja u bë rrënimi i saj. Isabela përkushtohej me mish e me shpirt që ta kënaqte Arçin. Ky ishte një gabim tjetër.
Sytë e tyre u takuan në një seminar fundjave mbi Marksin në universitet. Asnjëri prej tyre nuk e kish lexuar Markxin dhe në lokal në kohën e drekës të dy natyrshëm pranuan paditurinë e njëri tjetrit. Arçi mori pijen e tij dhe vajti drejt e tek tryeza e Isabelës. Ai kish vetulla të trasha të zeza dhe duar e këmbë të mëdha. Kur ai u ul pranë saj ndërsa ajo rrufiste po birrën e freskët, ajo mendoi për një çast ta shpërfillte atë, e friksuar se do të detyrohej të tregonte se nuk e kish lexuar Marksin.
“Unë nuk e kam lexuar”, tha Arçi, pa e vështruar Isabelën. Ai e hodhi shikimin tej përtej lokalit me një vështrim të largët në sytë e tij pastaj tha “Të them të drejtën nuk kam kohë ta lexoj. Megjithëse e kuptoi fare mirë. Nganjëherë mendoj se Marksi është aty në ajër, diçka që e thith pa e menduar. Ai është ja atje”.
Isabela e vëzhgonte Arçin teksa ai fliste. Ai ende nuk ia kish hedhur sytë asaj. “Në fakt unë e di se çfarë mendoni”, tha ajo. “As unë nuk e kam lexuar. Unë nuk kam lexuar asgjë, në fund të fundit asgjë që është e rëndësishme. Nuk marr vesh se përse flet njëri e tjetri. Për këtë kam ardhur këtu. Mendova se do të ish një vend i mirë për t’ia filluar. “Ajo i buzëqeshi Arçit por ai nuk po e shikonte.
“Unë lexoj shumë” tha Arçi me vështrimin tretur përmes lokalit. “Edhe unë lexoj shumë”, ia mbështeti ajo mendimin” por nuk kuptoj asgjë”.
“Asnjëherë?” Papritmas Arçi u kthye dhe e pa Isabelën. Ajo u shutat nga vetullat e tij. Ato lëviznin egër teksa ai fliste, sikur t’i frynte era nga ndonjë qoshe e dhomës. “Nuk të besoj se kurrë nuk ke kuptuar gjë nga ato që ke lexuar”.
Po ja, varet si ta marrish, “Isabela vështroi Arçin i cili tani po e shikonte. Ajo ndriste e buzëqeshte por pas pak filloi të ndihej pakëz nervoze, “Mendoj se më pëlqente kur nuk më shikonit”.
Arçi e pyeti Isabelën nëse mund t’i sillte një pije tjetër. Pasi i mbaruan shkuan përsëri në universitet dhe ndenjën tërë pasditen bashkë në dhomat e punës. Isabela vërente dërrasën e zezë të mbushur plot me ekuacione dhe formula. Arçi rrinte dhe vështronte i përhumbur drejt përpara duke mbajtur ndonjë shënim aty këtu. Isabela u mundua të shohë se çfarë po shkruante ai dhe ia doli mbanë vetëm njëherë: Arçi kish shkruar me gërma të vogla të rregullta “Bli qumësht”.
Ditën tjetër ata u takuan përsëri në lokal në kohën e drekës. Isabela kish veshur një fund të shkurtër ngjyrë trëndafili e për këtë arsye shumica e meshkujve marksitë e kishin kaluar mëngjesin duke e parë me adhurim. Arçi nuk e vrau mendjen të shikonte fundin e Isabelës, me sa duket ai nuk e kishë vënë re. Ai ose vështronte drejt në një mënyrë të studiuar ëndërrimtare ose shikonte ngultas mu në sytë e Isabelës. Asaj i dukeshin të dy llojet e vështrimit të tij të zhburrëruara por meqë i ish rrëfyer për Marksin, ajo kish besim tek ai. Dhe Isabela vendosi se do të ishte krim të mos e rregullojë me të pas një çiltërsie të tillë.
Tri net pas seminarit, Isabela dhe Arçi u takuan për të shkuar në kinema. Vajtën për të parë një film rus prodhuar në vitet e 1930-ta. Biseduan para filmit.
“Ju shkoni shpesh në kinema apo jo? Pyeti Arçi…
“Po, unë shkoj. Kinemaja më duket qetësuese”, u përgjigj Isabela.
“E keni parë “Solaris” të Tarkovskit? pyeti Arçi.
“Jo”, u përgjigj Isabela.
“As unë”.
Isabela po e pëlqente shumë filmin që kishin zgjedhur me Arçin. Aty diku nga mesi i filmit ajo u përlot. Arçi rrinte përsosurisht pa shprehur asgjë duke vështruar ekranin përballë tij. Më pas kur ishin duke ecur në metro dhe do të ndaheshin në drejtime të ndryshme. Arçi i hodhi krahët rreth belit të Isabelës. E puthi në buzë dhe i tha natën e mirë… Kur Isabela hipi në tren u kujtua se ata nuk kishin folur për filmin që sapo panë.
Katër ditë më vonë, Isabela i telefonoi Arçit dhe e pyeti nëse do të vinte në mbrëmje që bëhej në një shtëpi të madhe ku jetonte një mikesha e saj. Kur mësëfundi ai mbërriti në mesnatë me dy shishe verë, u ul me Isabelën në një qoshe të errët duke diskutuar për Margaret Thethçër dhe për librat deri aty nga ora tre e mëngjesit.
E keni lexuar “Historia e seksualitetit: Volumi një” nga Michel Foucault?”.
“Jo”.
“As unë”. Pastaj Arçi dhe Isabela u puthën. Vallëzuan pak midis orës tre dhe katër. Isabela nuk e njohur Arçin me asnjërën nga mikeshat e saj, Arçi fliste për veten e vet. Kur ai shkoi në banjë në orën tre e tridhjetë Isabela ish aq e rraskapitur saqë dëshironte të shtrihej në dyshemenë e vallëzimit.
“I keni lexuar “Shënimet e burgut” të A. Gramshit?
“Jo”.
“As unë”.
Pikërisht para agimit, kur festa filloi të shpërbëhej, Arçi i tha Isabelës, “Jam i lodhur. Mendoj se është më mirë të shkoj në shtëpi. Po gjej një taksi a diçka tjetër”. Ai heshti dhe pa e shikuar atë i tha: “Do të të pëlqente të vije me mua në shtëpi”?
“Po mirë”, tha Isabela – “Nuk më ndodh çdo ditë që të takoj dikë s’ka lexuar libra ashtu si unë”. Arçi nuk u përgjigj.
Pasi u futën në apartamentin e Arçit dhe u rehatuan në kanape duke pirë filxhanët me çaj ai tha, “Po, ja, e ndiej se ta kam treguar historinë e jetës sime”.
“Po”, tha Isabela, “më duket se ma ke treguar”. Ajo u skuq, “një pjesë të saj ma ke treguar”.
“Ju nuk më keni treguar për veten, Isi”.
“Jo”. Isabela buzëqeshi e atëhere Arçi e puthi në gojë. Ai ia hoqi rrobat me duart e tij të mëdha dhe ia puthi vrajën pa e pyetur se çfarë i kish ndodhur.
Ndoshta aty filloi, ndoshta aty Isabela bëri gabimin e saj të parë. Pa i folur për veten ajo në një farë mënyre donta ta zvogëlonte vetëveten. Se kur ish me Arçin edhe personaliteti edhe e kaluara e saj avullonin. Ato dukej se fluturonin tutje si gjethe të thara ndoshta (nga e njëjta) erë që turbullonte vetullat e Arçit. Gjithë-gjithë ajo që besonte ish për sa nuk dinte dhe me këtë veprim dukej se kish vendosur një heshtje që nuk (thyhej).
Meqë Isabela e ndjeu se nuk mund ta kënqate Arçin me tregime magjepsëse nga e kaluara e saj, ajo gjeti një mënyrë tjetër për të tërhequr vëmendjen e tij. E vetmja mënyrë që i vajti në mendje ishte ajo e tmerrshmja me sajesata e ulta dhe vetëmohuese të hireve femërore.
Isabela filloi të bëjë më shumë tualet. Ajo i rregulloi flokët në mënyrë tërheqëse duke harxhuar shumë kohë me to. Vishej me funde të shkurtër dhe me një radhë rrobash që përshëndeteshin me të thirrura nga burrat e tjerë kur ajo vinte vetëm pa Arçin. Një ditë kur ajo ishte mbi biçikletë një burrë u zgjat nga dritarja e makinës së tij dhe i tha, “do doja që fytyra ime të ish shalë e biçiletës tënde”. Isabela mbeti pa gojë, si zakonisht.
Arçi me sa dukej nuk e vinte re sesi dukej Isabela, megjithëse ajo mendonte se hera heës zbulonte diku në thellësitë e vështrimit të tij, një lloj urie. Kur ata bënin dashuri trupi i Isabelës nuk ish edhe aq i mbushur me dëshirë, por me një përkushtim për ta kënaqur atë. Kur ai ia kalonte dorën e tij të madhe që nga gjiri deri tek shala ajo nuk fërgëllonte prej të prekurit por nga pamja e fytyrës së tij. Ngandonjëherë ajo e ndiente se duhej t’i jepte atij pothuaj çdo gjë.
Isabela filloi të dobësohej duke u bërë pak e nga pak edhe më e tejdukshme. Në mbarim të çdo dite atë pakëz fuqi që i kish mbetur ia kushtonte Arçit duke u tërhequr në kënaqësitë e tij. Isabela mendonte se Arçi ish i lumtur dhe ndoshta ajo i dukej atij e mistershme dhe e bukur. Kur ai i tha, “Ti je i qetë Isi”, ajo e kuptoi se kjo nuk ishte pyetje por kompliment.
Natën, Isabela rrinte zgjuar duke këqyrur Arçin teksa flinte. “Ti nuk më njeh fare”, mendonte ajo, por nuk e zgjonte për t’ia thënë këtë gjë. Edhe ky ish një gabim. Hera herës gjatë ditës, Isabela mund të kapte shikimin që i ngulte Arçi që vetullave të tij të trasha por forma e vetme me të cilën ata mirreshin vesh ishte seksi. Ata kurrë nuk lexonin në shtrat.
Lidhja midis Isabelës dhe Arçit vazhdoi për njëfarë kohe derisa një ditë duke qëndruar në shkallën lëvizëse Isabela e pa veten në një pasqyrë të madhe. Ndërsa shkalla lëvizëse ngjitej përpjetë, ajo shqyrtoi pasqyrimin e vet, duke shtangur tek sytë e saj blu të zbrazët. “Unë po tretem”, tha ajo me zë të lartë “Ky është gabim. Unë kam bërë një gabim”. Shkalla lëvizëse e ngjiti atë lart dhe kur e zbriti poshtë në katin e parë, Isabela vrapoi në bibliotekë. Atje mori një tufë me libra të cilat nuk i kish lexuar kurrë, i shpuri të gjithë në shtëpi dhe i vendosi mbi shtratin e saj.
Isabela e kaloi atë pasdite duke lexuar dhe në mbrëmje nuk i erdhi Arçi në shtëpi ajo i tha “Tungjatjeta Arçi, kam qenë duke lexuar”.
“Çfarë ke qenë duke bërë, Isabel!?”.
“Të thashë se kam filluar të lexoj përsëri, Arçi. Sot vajta në bibliotekë”.
“Isi” tha ai, e vetullat iu drodhën lehtas. “Të është laparosur i kuqi i buzëve”.
“Çfarë?” pyeti Isabela me habi. Arçi e bëri gabimin e parë. Dhe asgjë nuk ishte më si më parë.

DIETA E VETËNEVERITJES OSE SI TË URRESH VETEN TËNDE

Kishte ditë kur Sofia Gejnor mendonte se ishte e shëndoshë dhe kishte ditë kur mendonte se ishte e dobët. Këto dy gjendje që mbartte truri i saj nuk kishin fare lidhje me peshën e trupit të saj. Hera herës ditët e shëndoshjes së saj zgjateshin e bëheshin javë, muaj, madje edhe më tepër (krejt adoleshenca). Ndërsa ditët kur ajo e ndjente veten të dobët ishin më të pakta dhe mezi gjatnin më shumë se një javë.
Në ditët kur ndihej e dobët Sofia ishte si një flutur që endet midis bimëve tropikale, e lehtë, shumëngjyrëshe dhe delikate. Nganjëheë ajo vetë ish si një lule tropikale flakëruese, e shndritshme, marramendëse. Në ditët e saj të mira kur ndihej e dobët ajo kish vetësiguri për botën, e ndjente se mund të mposhtte gjithçka. Me një fjalë ndihej femërore.
Në ditët kur Sofija ndihej e ngjallur i dukej vetja më shumë si hardhucë sesa si flutur, strukej e kredhur në ajrin që e rrethonte duke i ulëritur vetes me tërbim. Ose rrinte e squllët posi ndonjë frut tropikal i pjekur tej mase, i butë që mban erë nga kalbja. Ajo mundohej që të fshihej nën rrobat e gjëra dhe u thoshte “jo” shumicës së daljeve në shoqëri. Shkonte në punë me turinj të varur dhe kur njerëzit e pyesnin sesi ish asaj i bëhej sikur ata donin t’i thonin “Për Krisht, paskërke shtuar në peshë sofie! Kjo të bëkërka që të mërzitesh?”. Natyrisht nuk i thonin Sofies diçka të tillë, po deisa e mendonin a nuk ish e njëjta gjë.
Shumë nga mikeshat e saj mbanin dietë dhe vëzhgonin peshën e trupit fshehurazi. Në publik ato rrëfenin se u kishin dhënë fund dietave vetë më parë dhe ishin shumë të lumtura, por Sofia e dinte mirëfilli se frigoriferët e tyre ishin të mbushur vetëm me djathë me fare pak yndyrë dhe sajesa të tjera për mëngjes pa kalori. Sofia pat shkuar për të blerë rroba me to dhe e dinte se çfarë mendonin ato kur vështroheshin në pasqyrë.
“Oh, Zoti im”, do të thonte Sofia, “unë jam ajo shëmtira? Ky fustan / fund / kostum banje / veshje mbrëmjeje më bën që të dukem dhejtë kilogram më shumë. “Ajo rrotullohej dhe e shihte veten nga mbrapa “Oh Zot, pa shikoje atë trup. Të falem Krisht, që nuk kam sy nga prapa”. Dhe mikeshat e saj do t’ia kthenin me të njëjtën mënyrë. Ato ashtu kot bënin be e rrufe ndërsa blinin në treg, por pastaj kur mbeteshin vetëm betoheshin se do të bëheshin të holla mu si Sofia. E ndërkaq të mbajturit dietë nuk ish ndonjë talent i madh për Sofien.
“Mohimi vetëetes” siç pat thënë njëherë mikesha e saj Luiza. “ja çdo të thotë të jesh grua”. Në atë kohë Sofia pat pandehur se Luiza e kish fjalën thjesht për ushqimin.
Mohimi i vetëvetes është një mundim i vështirë për të mos u jetuar jetën ashtu siç duhet. Detyrohesh të heqësh dorë nga ëmbëlsirat dhe akulloret, nga pjatat e dyta në tryezë dhe nga gjërat që mund të përtypësh kohë pas kohe. Po përveç këtyre të qënit shtathollë kërkon përkorje nga gjërat më kryesore si gjalpi, reçeli dhe buka e thekur në mëngjes, vezët dhe patatet e skuqura në drekë, bananet dhe pijet alkoolike në darkë dhe këto të bëjnë të ndjesh dhimbje për mohimin e vetëvetes dhe të mos i përshtatesh shoqërisë.
Sofia nuk ia shkrepte edhe aq shumë për të thënë jo. Në të vërtetë asaj i ndodhte që pasi të kish përbuzur ushqimin e ndiente teksa ai i rrëshqiste nëpër gurmaz. E ajo mendohej me vete “Po të mos kisha ngrënë gjalpë do kisha shpëtuar nga pesëdhjetë kalori… po të mos kisha pirë nuk do të dukesha kështu siç dukem”. Këto mendime patjetër që e çonin në kullota të errëta, hijet e zeza të natës mbizotëronin në anën e zbehtë të dietës. Në një farë mënyre në ditët e shëndoshjes Sofia gjithnjë përfundonte duke shkelur nëpër shtegun e vetmuar, dhe zvarritej deri tek shenja e madhe në anë të kodrës ku lexonte, TI JE E NGJALLUR: Kur arrinte në këtë pikë ajo rrëshqiste poshtë me gjunjë he dëneste pa kuptim, “nuk duhej të kisha ngrënë, duhet të bëj më tepër ushtrime për kofshët, duhet të notoj pesë herë në javë, duhet të mos ha fare mëngjes, duhet të zë një punë nate që të mos kem kohë për të ngrënë, duhet t’i lidh nofullat që të mos përtypem, duhet të marrë një palë gërshërë nga ato që qethin delet dhe ta pres tërë këtë masë të tepërt, duhet të shes frigoriferin, duhet të agjëroj një javë, duhet të marr hapje dhe shpëlarës të stomakut, do t’i blej të gjitha rrobat e trupit dy numra më të vegjël dhe do të bëj ç’të jetë e mundur derisa t’i vesh ato”.
Sofia e dinte mirëfilli se të gjitha mikeshat e saj e kapërcenin këtë gjendje në ditët e tyre të shëndoshjes. Ajo e dinte se edhe ato sikurse Sofia ecnin nëpër Shtegun e Vetëneveritjes tek kodra e madhe dhe merakoseshin për vithet e shalët e tyre mendonin për një zdrukth që do të sillte në vete stomakët. Por ato kurrë nuk thonin një fjalë për këtë, kurrë nuk e përmendnin tërthorazi, se e dinin fare mirë ku i çonte ajo: net të gjata me shi në kuzhinë duke ndenjur e duke pirë birrë, duke u zhdëpur me patate të skuqura dhe duke u ankuar sesa të ngjallura e ndjenin veten. Kjo gjë nuk e tërhiqte Sofien. Ajo nuk dëshironte që ta ndante me to përbuzjen për veten.
Ndërkaq, gjendja mendore e Sofies dhe përfytyrimi për veten ishin për bukuri në ditët kur ajo ndihej e dobët. Çohej herët dhe bënte banjë duke e ndjerë trupin të lehtë dhe të përtërirë, e çliruar nga kutitë e tabletave helmuese që përdorte për humbjen në peshë. Ajo vraponte për në punë dhe i dukej vetja me krahë tërë ditën e ditës, llastohej duke flirtuar me këdo dhe nuk ua vinte re punëtorëve të ndërtimit kur i hidhnin fjalë. Rrobat në trup i rrinin të çlirëta vishej me lloj lloj ngjyrash, seksi dhe në mbrëmje ndihej e çlodhur me shpirtin plot dhe e gëzuar.
Në njërën prej këtyre ditëve Sofia ndodhej në lokal me miqtë e vet kur Luiza i tha, “Sofie dukesh për mrekulli sot, paskërke rënë në peshë?”.
“Jo, unë asqë shqetësohem më për dieta”, u përgjigj Sofia, “kam vite që nuk e vras mendjen. Është tirania e revistave të grave që na ka detyruar të mbajmë dieta”.
“Po”, e miratoi mikja e vet duke tundur kokën, “të betohem se i dashuri im lexon gjëra të tilla. Ai di më shumë për cilulitet sesa di unë”.
“Celulite?” mendoi Sofia duke ndier një shkreptimë rrufeje. “Celulite. Ndoshta ky është problemi im. Kurrë nuk ia kam vënë veshin. Sofia rrinte e heshtur. Dukej sikur Luiza e pat kuptuar se ajo donte të hiqej si flutur dhe i kish hedhur një rrjetë përmbi kokë.
Atë natë në shtëpi, Sofia nxori njërën nga revistat e ilustruara të femrave plot e përplot me këshilla sesi të përmirësojmë paraqitjen. Në faqen njëzet shkruhej sesa e tmerrshme ishte kur të dashurit i detyronin të dashurat e tyre që të ndryhoheshin dhe këto vajza nuk kishin se çfarë të bënin, dhe në faqen njëzet e një shkruhej sesi duhej të ndryshohesh që të jesh më tërheqëse për ta. Sofia i ktheu fletët tek celulitet. “Ju mund të dalloni celulitet”, shkruhej në revistë “kur e mbani fort të shtrënguar kofshën dhe vini re se në të formohen gropëza si brumi i ardhur i bukës me flluckat e ajrit”. Sofia e kapi kofshën e vet e shtrëngoi fort. Lëkura e saj u hodh përpjetë gropëza-gropëza pikërisht porsi brumë i ardhur buke që shfryn me fllucka ajri. Ajo e ndjeu se u zbeh. Gati po i binte të fikët. Ndërkohë e lëshoi kofshën dhe u shtri në shtrat.
“Paskërkam celulite”, tha ajo me zë të lartë. “Oh Zoti im. Çfarë të bëj tani?”. Rrëmbeu përsëri revistën e grave shtrëngoi me inat e pastaj e hapi përsëri tek faqja ku ish duke lexuar.
“Mënyra e vetme për t’i hequr qafe këto celulite të shëmtuara” vijonte revista “kryhet vetëm me anën e ushtrimeve të rrepta, masazhit dhe mënjanimit të të gjitha ushqimeve të cilat kanë përmbajtje yndyrore”. Zemra e re dhe e fortë e Sofies u fundos tek nyjet e këmbëve të saj. “Fillojeni regjimin e ri që sot. Pjesa e parë: Vendosni një regjim të rregullt të ulje ngritjeve të këmbëve, rrotullimit të shalëve, përdredhjeve, kërcimeve dhe tërheqjeve të kofshëve. Notoni sa më shumë që të jetë e mundur.
Pjesa e dytë: Shkoni tek farmacisti dhe blini një çantë Betsy Dorreen të mbushur me të gjitha mjekimet e duhura të lëkurës. Mos harroni që brenda në të të jetë një përforcues masazhi nr. 10. Përdoreni këtë pas banjës suaj të përditshme. Të paktën dhjetë minuta masazh duhet të bëni çdo mbrëmje me shalët tuaja.
Pjesa e tretë: Vazhdoni dietën. Mos hani asgjë që përmban yndyrë, duke përfshirë vajin dhe salcërat e sallatave. Shmagni sheqerin, prodhimet e qumështit, mishin dhe të gjitha ushqimet e rënda.
Do t’i shihni rezultatet pas dy javësh”.
Sofia e hodhi revistën përtokë. Po vriste mendjen nëse dikush e kish vënë re se ajo kish celulite. Por kish shumë kohë që askush nuk ia kish shtrënguar shalët fort këshquqë kish vite që nuk e pat vërejtur këtë gjë. Edhe njëherë ajo e kapi kofshën e saj dhe i vëzhgoi gropëzat e të fryrat. Pamja e tyre e bëri keq. Trupat e njerëzve nuk duhet të jenë kaq të neveritshëm. E tmerrshme të mendosh se çfarë fshehin njerëzit nën teshat e tyre.
Kështu, Sofia e filloi regjimin e ri pikërisht që ditën tjetër. Nuk hëngri mëngjes dhe u fut në farmaci gjatë rrugës për në punë. Në zyrë i bëri bisht një takimi shoqëror të caktuar që më parë dhe kështu i bëri bisht një takimi shoqëror të caktuar që më parë dhe kështu iku drejt e në shtëpi në orën gjashtë për të filluar ushtrimet. U ndje e lodhur pas dhjetë ulje ngritjeve të para të këmbëve por kjo nuk e ndali aspak, ajo vazhdoi sipas porosive të pëcaktuara. Pastaj bëri banjë dhe provoi në trupin e saj kremrat.
Në çantën e masazhit ndodheshin lloj-lloj lëngjesh dhe pomadash por gjëja më interesante ishte vetë aparati i masazhit. Ai kishte formën e një bananeje të madhe të trashë me një dorëzë lëvizëse në të. Njëra anë ishte shumë e ashpër, ana tjetër ishte e tëra me gunga të mëdha. Udhëzimet thonin se aparati kish dy funksione, njëri, për të hequr cipëzat e lëkurës së vjetër – që ishte ana e ashpër dhe tjetra për t’i fërkuar e për t’i hequr qafe celulitet. Sofia i lexoi të gjitha udhëzimet me vëmendje të madhe pastaj filloi përdorimin me lëngjet dhe pomadat e duhura e i fërkoi e i masazhoi shalët e saj derisa i morrën ngjyrë trëndafili. Pastaj vajti në shtrat duke marrë më vete librin shumë të njohur të dietave titulluar “Dhjetë ditë për të përtërirë vetëbesimin dhe joshjen”. Në rreshtin e parë thuhej, “Kështu, ju mendoni se jini e ngjallur dhe kini vendosur të bëni diçka lidhur me këtë. Bukuri, kini në dorë librin e duhur”. Sofia filloi të lexojë duke falënderuar yjet e saj fatlumë të cilët nuk e kishin detyruar që të jetonte në ndonjë plazh ku do t’i duhej që të nxirrte shalët sheshit ditë për ditë.
Sofia iu përshtat regjimit të ri me shumë sukses, por gjatë këtyre ditëve të mohimit të vetëvetes dhe punës së rëndë ajo nuk ndihej fort e lumtur dhe nuk pati asnjë ditë nga ato që ta ndiente veten të lehtë e të hollë. Rrobat e saj prej fluture të flakura në banjë ngjanin me lulet tropikale të shkatërruara prej stuhisë. Madje edhe kur filloi të verë re një farë ndryshimi në shalët e saj të cilat ishin forcuar shumë e kishin marrë një ngjyrë të shkëlqyer trëndafili, gjendja e saj shpirtërore nuk u përmirësua. Fare thjesht, ajo ndihej e ngjallur. E ngjallur, e ngjallur, e ngjallur. Porsi balenë deti, si gjigand në tokën e vogël. Nuk dinte ku të futej.
Regjimi mbaroi dhe shalët e Sofies ishin pa celulite. Për ta festuar këtë ngjarje vajti dhe bleu një minifund të cilin e veshi në mbrëmjen e fundjavës ku piu shumë birrë dhe pije të tjera alkoolike, dhe hëngri patate të skuqura pa çarë fare kokën për dietë. Ajo ndenji vetëm pa marrë mundimin t’i flasë njeriut, duke u ndier shumë e mjeë pavarësisht nga gjatësia e fundit të saj me ngjyra të mrekullueshme. Edhe miqtë iu larguan teksa panë ato retë e zeza në sytë e saj. Ajo e rrëkëllente birrën posi ndonjë kadillak i etur për benzinë dhe i mbllaçiste patatet kërcitëse nëpër dhëmbë mu si zinxhirët e tankut kur shkelin përmbi qelqe. Dhe nën zë mërmëriste e përsëriste “Po e kaloj kohën shumë mirë; shalët i kam të shkëlqyera”.
Vonë, vonë mbrëmjes kur retë e stuhisë në sytë e saj ishin ngritur si mjegull e dendur një i huaj ngeci prapa saj. Ajo e pa mirë e mirë teksa qëndronte përballë duke u lëkundur në këmbët që mezi e mbanin.
“Fund i përsosur” tha ai duke buzëqeshur. “Shalë të hatashme”. Sofia ngriti kokën duke e vështruar, ndërsa si në ndonjë xhirim të ngadalshëm, burri u përkul dhe kapi këmbën e saj të djathtë me të dyja duart. Ajo mezi i ndjeu gishtërinjtë e tij teksa zhyteshin në mishin e saj dhe qëndroi fare e qetë derisa ai i përfshiu shalën. E hutuar dhe plotësisht e shushatur, sikur të ish duke vështruar dikë tjetër, ajo e vështroi ngultas tek i pickoi kofshën dhe ai u përkul edhe më ngadalë për ta puthur. Ai ngriti sytë që nga cepi i fundit të saj dhe duke buzëqeshur i tha, “Jo porsi pjeshkë e ëmbël dhe e fortë”. Dua të të kafshoj dhe të të ha të tërën mu këtu ku je”.
Sofia ia filloi si të ish zgjuar nga një ëndërr. U zgjat dhe e kapi burrin për flokësh, e ngriti përpjetë, ai ish shumë më i gjatë sesa ajo. Pastaj me dorën e lirë e qëlloi me tërë forcën në fytyrë. E kur ai ulëriti ajo e kuptoi më së miri se në fund të fundit ndoshta celulitet nuk ishin armiku i vetëm i saj.
Shkëputur nga libri “Gënjeshtra të vockëla”.