Mal vetmie
E nisa me ty një shi të vockël
të Prishtinës që s’ndalon motak
të ma mbash dorën, syrin e bukur
dhe prushin e zemrës që u bë bubulak
Prapa lash atëdhe e të lash atëdhe
duke të pritur e ndesha vetminë
ndoshta jam e marrë siç edhe më the
ndryshe së pari si ma humbe pusinë
Vetmia u përplas mbi një cipë letre
shprehje dashurie për një mik të shkuar
në tokë më shtyri një e rënë shigjete
dhe pendimi mbytas në krah më muar
Thashë paskam marrë në thua me vetvetën
dhe me këtë qytet që e pata dashuri
të gjatë pa të njohur mos të dashta herët
ndaj s’më cyste tjetër asnjë miqësi
Nuk kam fuqi ta pres as hënën
nga fletë ditari e shkruar përngut
nga tepria e pritjes nuk e ndrydh zemrën
ta fsheh vetminë brinjas në një skutë
Rrugës nuk i shoh as miqtë e vjetër
derisa një rrjetë më grish me një shkrepsë
paskam marrë në thua thashë me vetvetën
rrobat dhe nënkëmishën tuat I paskam veshë
Duke ecur luaj me minutat tënd
mos t’më ikën asgjë pa mbretëruar
I rëndi zotëri ma prishë një ëndërr
në gjysmë më mbeti tjetra e ndërtuar
qershor-korrik 1998