Verë në mes të skenës
Të gjitha i drejtoja me velon e dashurisë sime. Nuk doja t’i mbroja, droja mos shëroj gëzimin. Të papërsëritur në gjumë. I ktheja tek ti pa ecur në tokë. Blatimin e derdhja hullunjëve të stërkequr, lulemalit pa gjethe, fushave mes përmes pa trohë dheu. Zjarreve të shuara si burim me shi pranëvere kur i heq plagët shterruese.
Nuk numëroja ditë. Orë. Asnjë çast. Rrugët e përzishme më shpienin vetë labirinteve. Prej larg tjegullat tresin zverdhjen. Lumi i qytetit që buronte shkëmbinjëve të vegjël më shpuri në të kundërtën. Rrjedhës.
-Për ty nuk kam dhembje. Mall. Por era. Era më vjen keq, të rrudhë hundën e bukur si statujat me “diskoballos”.
Të kishte jetuar brenda meje s’do më vrante aq çlirshëm. Dhe lash pas fekalet e gjirizeve duke iu afruar burimit. Më e pasur se kurrë. As ati vetë s’më kishte dëgjuar klithjen “e lumja unë”.
Dhe rilindesha përditë për të lindur të tjerë.
E atë tjetrën “e mjera unë” e shqiptoja edhe me buzë kur më shpëtonte se përditë, qoftë edhe për një çast po të humbas ty. Dhe i ruhesha ditës tjetër si mos t’ia kisha besën. Si ti kur u rilinde në ditën e lindjes së Mesisë.
Nuk të kisha harruar kur më lute të pinim verë. Më doli e zbutur siç e kisha kujtuar. Kam ngrënë çokolatë, ndaj s’më ecë vera. Të shoh, por asaj i lypset edhe shamia në buzë. Oh, paskam harruar. Dhe me vete, mëshirom o zot! S’e heq dot se të është ngjitur. Dhe me gishtin e mesëm përcillja vijën e buzëve. E ti drejt e në sy, më ler ta heq unë.
Çka …në tempullin e Izraelit, ku Mesia vetë ndoqi predikuesit e rremë sa ëndërra kisha përfytyruar të shoh. Jo po aq pushtim ndjeja për sundimtarin që hiqte ngadalë të ëmblën e mbetur skajeve të buzëve.
– Nuk ndahet vera me vizë në mes të skenës. Asnjëra nga betejat për pushtimin e Krujës. Asnjëra nga lindjet e delfinëve. Asnjë e papritur nuk trashëgohet. Çlirim vrastar jo ndryshe. Ngjisja shkallët e skenës por s’e arrija kurrë.
Nuk dyshoja se po rilindesha si vdekja. Por që ma përtërinë lindjen s’e kisha besuar. Edhe mundimet e mëmës. Gjakërat. Dhembjet e saj që plasën buzët që unë të dal prej tyre pa u ngutur. E bukur. E mbarë. Dhe qaja përzishëm si kur linda. Por përherë mbeta e lidhur me kërthizë me mëmën. Asgjë s’mund të mbaja. Nuk dinim kufi. S’e lanë të ma ngjiste emrin. Të ma zgjidhte djepin. Vendin në dhomë.
Dikur ia morën edhe dhomën. I caktuan rregull. Dhe i zgjatën qesen si Judës. Po thua ti që e mori. Jo se kishte zënë rrënjë me dashurinë dhe mbretin. Çdo dëshmi tjetër ishte e rreme.
1996